لعنت بر سبک، سبک یعنی قالب از پیش تعیین شده، سبک در «نوشتن » یعنی جمود در کلمه، جمله، و ایده. ایده حاصل آزادی بی قید و شرط است و سبک آزادی را محدود میکند. اگر سبکی هم باشد چیزی جز خود مولف نیست. کسی که در لحظه ی کار، موجودی است جدا از هر چه که هست. او تنها متعلق به دنیای ذهن خودش است و بس.
روی یک پلاکارد تبلیغاتی نوشته است: سخنرانی با موضوع سبک زندگی! زندگی که شخصی ترین کار هر آدم است. زندگی بده بستان تجربه هاست ، نه قالب کردن تجربه های فسیل شده در واحدی به نام زندگی که باید رها باشد، رها برای تجربه، برای چشیدن، دیدن، حس کردن. نمیفهمم معنی این سخنرانی چیست. کاش تبلیغ چیپس و پفک بود.
بنویس! کار کن ، سیّال باش. سبک چیزی جز خودت نیست. به قول مولوی بزرگ که خوب فهمید آنجا که گفت: هیچ آدابی و ترتیبی مجو/هر چه میخواهد دل تنگت بگودل تنگ تو سبک و سیاق توست.
درباره این سایت