سلام دوست عزیزم.
نامه چیست غیر از پرسیدن احوال؟ اما اگر نامه را نخوانی و من تو را درون خودم پیدا کنم تا برایت بنویسم تکلیفم چیست؟ برای تو می نویسم یا برای خودم؟ یا تو را بگذارم روبرو و برایت حرف بزنم بی اینکه جواب بدهی و یا برایم بنویسی؟ اینطور که من می نویسم تو خلع سلاح می شوی برای نوشتن و من راحت می شوم تا جواب نگیرم و حرف خودم را بزنم. من را که می شناسی، میدانی در بحث و جواب دادن همیشه لنگیده ام. پس با اجازه ات بی اینکه جواب دهی حرف میزنم.
درد می کشی از بودن در اینجا. درد می کشی که حالا و این حالا یعنی این بیست سی سال ، در جای دیگری نبودی و آنجا پر و بالت باز نشد تا بپری. می بینم حرص می خوری که عده ایی دنبال این هستند تا از حالا به بعد را جای دیگری بپرند. و تو هم می خواهی همانجا بپری. نمی دانم چرا من درست نمی فهمم این را. من از آن خشک مغزهای پوک نیستم که بند و بنده ی خاک و جا و اینها باشم که هنوز و شاید هیچ وقت ، سهمی از این چند متر خاک نداشته ام و ندارم. ولی بعضی ها خاک می خواهند تا از رویش بپرند. تو هم می خواهی، من هم لابد می خواهم و همه می خواهند. اما من دلم برای این حرص خوردن های تو می سوزد. دلم برای این می سوزد که هنوز بعد از این همه زندگی ، گیر همین هستیم. یعنی تا کجا و کی معلوم نیست باید دست و پا بزنیم برای این جای پریدن و هیچ وقت شاید وقت نکنیم بپریم. میترسم از این همه که بی هیچ میگذرد .میترسم که تو باید دنبال جایی باشی برای پریدن و حیف شوی.
به این فکر کرده ایی که جایی برای بی ترس بودن نیست؟ ترس را با ناف ما بریده اند وقت زاییدنمان .به اینکه باید ترس چیزی باشد تا فرار معنی پیدا کند؟ همان فرار که میشود اسمش را زندگی گفت، یا می گویند به ما. می ترسم از این که این همه آدم را و فرصتشان را باید ضرب در ترس کنیم تا نتیجه اش بشود این دنیا؟ و یکی از همین ها که با این ترس باید خاکی پیدا کنند من و تو هستیم؟
نمی خواهم فحش بدهم یا نفرین کنم یا هر چه، حرف باد هواست. ترس و بی خاکی از فحش های ما ککش نمی گزد. دلم خواست فقط بگویم که این را تنهایی به دوش نکشی، حتا همین حالا که با این فکر میکنی و از این شاید خبر نداری که من برایت می نویسم.
درباره این سایت