محال است، محال است ،محال است. یاد یک آهنگ افتادم که آنجا هم خواننده به عنوان ترجیع بند می خواند: محاله.محالهمحاله.آنجا او دختری را میخواست که اصلا و ابدا در سطح و اندازه ی هم نبودند و این محال بودن تقریبا عادی بود. نفهمیدم چرا چنین معادله ی منطقی را باید در هوا و زمین داد زد که محاله!
در مورد بحث اینجا هم تقریبا با چنین طول و تفصیلی باید گفت کنار هم قرار گرفتن یک کله ی کوچک و محدود، و انتظار نتیجه ی بزرگ محاله.
این در هر زمینه ایی هست: هر رشته و کار نیاز به یک پیش زمینه از تجربه ها و تراکم و تجمع آنها در ذهن ،دارد. مثلا برای داستانگو، نیاز به خواندن هر داستانی یک تجربه است. تجربه ی برای او و یادگرفتن. گاهی تجارب لذت بخش نیستند، اما یاد میدهند. یک داستان عاشقانه ی بسیار سطحی و پیش پا افتاده در یک رمان بسیار عامه پسند یا در یکی از مجله های مثلا خانواده ی سطحی هم می تواند یک الگوی بد باشد تا نویسنده یاد بگیرد کارش شبیه اینها نباشد. چون اینجا بحث سر ادبیات است میرسم به اینکه هیچ معلمی در اینجا جز خواندن و خواندن و خواندن نیست. خواندنی که باید دقیق تر و موشکافانه تر از خواندن های از سر ملال یا دلمردگی یا گذران وقت باشد .خواندنی برای یادگیری، رصد، تجزیه و تحلیل.
گاهی یک شعر بیشتر از هر چیز به یک داستانگو روایت را یاد میدهد، گاهی یک نقاشی، گاهی یک آهنگ. تجربه های حسّی ناب ، در دنیای ذهن ما مدام با هم در ارتباط هستند. شاید گیرنده هایشان در بیرون ، اندام های متفاوتی باشد، اما مرکز ذهنی شان بسیار به هم نزدیک میشود. تجربه های دیداری و شنیداری، چشایی، بویایی، لمسی در هم فرو میروند و دنیای ذهن را غنی می کنند .پس گرفتن تجربه و اندوختنش مختص یک محدوده ی خاص نیست. جست و جوی دائمی برای یادگیری از هر چیزی در اطراف و درون ماست.
حالا که ذهن پر شد، غنی شد، به قول یک دوست: سر ریز حوض ذهن آدم، می تواند در خلق شخصی و خصوصی معنی پیدا کند. حالا هر آدمی می تواند بنویسد، آهنگ بسازد ، نقاشی بکشد، حتا آشپزی کند به سبک و سیاق خود. سبک هم از همین جاست که شروع میشود. پس سبک هم یک موضوع شخصی است . سبک حاصل پر شدن ذهن از هزاران هزار تجربه، در هم شدنشان در درون ، و خروجشان است.
درباره این سایت