همین چند خط که به تو می نویسم، همین چند خط ساده که جوابم را میدهی. خودت نمی دانی چه قدر حال من را سر جایش می آورد. سر جایش هم که نیاورد خوشحالم میکند. قبلترها فکر میکردم مگر این چند کلمه چه فایده ایی دارد؟. میدانی چه وقت بود؟ وقتی یک دریا روبرویم بود و تا افق،وقت بود برای زندگی. افق هم که بی انتهاست .اما حالا افق هست، دریا هم هست، اما دنیای ما همین «کلمات» را کم دارد. حالا میفهمم ارزش همین کلمات ساده را. دنیای امروز همه چیز دارد، سرعت دارد، پیشرفت دارد، در هر ثانیه زیر و زبر میشود. اما من حوصله ی دویدن دنبالش را ندارم. من میخواهم از شتابش کم کنم، من میخواهم جایی بیاستم، ببینمت، بگویمت ، بخوانمت.
برایت نوشتم که اگر دوست داری من آیینه میشوم. تو تصویر شوی و در من بمانی. حرف بزن تا تصویرت در من بماند. فقط حرف بزن.
درباره این سایت