از خواندن فرضیات و بیانیه های «دانشکدگی» و آکادمیک از تعریف داستان، کلافه شدم. اینکه در همه ی این تعریف ها داستان هست و هم نیست. آن کسان که وارد گود داستان و نقد می شوند، بسته ببه اندوخته و تجربه و دیدگاه حاصل از آنها هر کدام نظری می دهند. اما جهان داستان آنقدر فراخ و بی مرز است که هر تعریفی گوشه ایی از آن را می گیرد. اما این تعریف ها در برابر حجم بزرگ و همه جایی این «آزادی» که داستان به ما می دهد ناچیزند. واقعیت داستان و جهان روایت بزرگتر است از جابجا کردن های خط زمانی، نقشه و پیرنگ، زمان و مکان و همه ی ارکان اصولی داستان است که برایش تعریف شده. داستان در هر نوع روایتی وجود دارد. در هر جا که دلیلی هست، هر جا که پرسشی هست.
وقتی از فراخی و بی انتهایی این امکانات حرف می زنم اشاره ام به شکل های دیگر روایت است که گاهی در کلمات و خطوط هم نیستند: داستانی که در یک قطعه ی موسیقی دستگاهی یا یک قطعه ی کلاسیک غربی نواخته می شود. یا روایتی که در خطوط پیچیده و چند لایه ی نقاشی های مدرن و پیش از مدرن هست(منظور بیشتر نقاشی هایی است که پس از رنسانس در اروپا و جهان به راه افتاده). شاید منظر اصلی تمام این هنرها و تلاششان در روایت«سینما» است. سینما که بی هیچ شکی بر این نسل هایی که آنرا دیده اند و با آن زندگی کرده اند اثر گذاشته و می. گذارد. سینما فرم و شکل تکامل یافته ایی از روایت است که در تخیل به بیننده کمک میکند و او را بیشتر متوجه حرفی میکند که باید زده شود در این قالب؛ اگر که حرفی باشد و در وم بودن این حرف شکّی نباشد .روایت شکلی ثابت نیست. روایت وابسته به ذهن است. روایت شکل پیچیده و چند بعدی برون ریز ذهن است و با پیشرفت ذهن، او نیز خودش را پیش میکشد. داستان می تواند در شعر، تئاتر، سینما، رمان، موسیقی، نقاشی و پیکرتراشی بیان و روایت شود. داستان تنها به هم پیوستگی کلمات نوشته نیست. داستان شکلی است که در ذهن حضور دارد و با هر وسیله ایی می تواند با قدرت بیان برسد. داستان در هر شکلی آنان داستان است. داستان همیشه دلیلی برای گفتن. نواختن، کشیدن و.دارد و با همین دلیل سوال میپرسد.
داستان تا هر افقی داستان باقی می ماند .
درباره این سایت