پرسید چرا می ترسی؟ جوابم هر چه بود ، جوابی برای توجیه یا رد حرفهایم نبود. جوابی بود برای جواب ندادن به سوال و از روی دیوار بلندش پریدن. من نمی خواستم با پاسخ به این سوال «وجود» ترس را تایید کنم. اگر جواب می دادم یعنی می ترسم و من در خیال خودم رستم دستانی هستم که از هیچ چیز نمی ترسم، یا لااقل خودم خیال می کنم نمی ترسم.
اما جواب به این سوال یعنی جواب به یک سوال اساسی در زندگی. یا اینطور بگویم که جوابیست برای پیدا کردن هزار دلیل که برایشان و به خاطرشان زندگی می کنیم و خودمان نمی دانیم. ترسهای هر روز و شب ما مهمترین دلیلمان برای زندگی هستند، ترس ها بزرگترین انگیزه برای جلو رفتن هستند. می پرسید چطور؟ می گویم چون ترس ما را وادار به فکر می کند، ترس تردید را می سازد و تردید شروع پیشرفت و تکان خوردن از لای س و گیر کردن است. برگردم به پاراگراف مبهم اول که نوشتم :
دوستم به من گفت چرا می ترسی؟ من جواب ندادم، اما همانجا و یک بار برای همیشه به خودم ثابت کردم که حق دارم بترسم و این ترس من سالم است. من از ارتفاع می ترسم، هر چند بسیار شده تا بالا رفتن از کوه و صخره به خودم بقبولانم که نمی ترسم. اما به نظرم هر حرکت شاجاعانه ایی هم که این وسط انجام گیرد برای پشت گوش انداختن ترسی است که هیچ وقت یقه من و شما ول نمی کند. من اگر هزار بار دیگر هم بروم کوه، دفعه هزار و یکم پایم را که کنار کوه بگذارم و نگاهش کنم سرم گیج می رود. چون می ترسم از ارتفاع . من هم مانند همانهایی هستم که به جای شجاعت های خوف انگیز، از ارتفاع می ترسیدند و تجهیزات کوه و صخره نوردی را ابداع کردند. من هم مانند هزاران کوه نوردی هستم که از ارتفاع می ترسیدند و روزی هم این ترس واقعی شد و از همین ارتفاع پرت شدند پایین. من هم یک آدم معمولی هستم با هزاران ترس. دوست داشتم به دوستم بگویم که بله! می ترسم و می خواهم با همین ترس تا آخر عمرم زندگی کنم . هیچ وقت حذفش نکنم؛ شاید روزی این ترس فکر و ایده جدیدی به من یاد داد. شاید این ترس انگیزه ایی باشد تا همیهمیشه قد، بودن را بدانم و بفهم؛ وقتی بر لبه ی نبودن قدم بر می دارم.
ترس ها سرمایه ی زندگی ما هستند و می شوند. از ترس نباید ترسید شاید.
درباره این سایت